Vanuit Nong Khai besluiten we de weg te volgen langs de Mekong naar Ubon waar we hebben afgesproken met vrienden.
Onze tweede stop deze dag (zie voor de eerste stop het travelogue van Nong Khai) is Nakhon Phanon. We zijn hier eerder geweest in 1999 met Roger en Ritu. Roger heeft hier vroeger (tijdens de Vietnam oorlog) gewoond en heeft ons hier rondgereden en onder andere het vliegveld van de Amerikanen laten zien.
Van hieruit vlogen de Amerikanen met hun bommenwerpers naar Vietnam over Laos heen.
Tijdens ons eerste bezoek (in 1999) was Nakhhon Phanon nog een slaperig plaatsje aan de rivier met een mooie tempel en een prachtig uitzicht op de bergen van Laos. We logeerden toen in een schitterend hotel aan de Mekong en we wilden daar graag ook nu weer overnachten. Maar het mooie slaperige plaatsje is uitgegroeid in een rumoerige stad. Zelfs de rivierkant is nu een boulevard zonder uitstraling, dus besluiten we door te rijden naar Mukdahan.
Onderweg wordt het landschap afgewisseld van de nog altijd bruine Mekong met grote groene rijstvelden met in de verte kleine dorpjes. We besluiten om de weg te verlaten en door de rijstvelden naar zo’n dorpje te rijden om wat foto’s te gaan maken. In het dorpje aangekomen is er weinig ruimte om de auto te parkeren in deze smalle zandstraatjes tussen de houten huizen. Het is een schitterend dorpje met vriendelijke bewoners die het leuk vinden dat je zo maar hun dorp binnenloopt. Een enkeling spreekt Engels en die wordt al vlug op je afgestuurd. What are you doing here, you looking for Thai wife. In dit dorpje wordt overal, onder de huizen op palen, gewerkt aan het vervaardigen van kleine rieten mandjes, die in Thailand vooral op het platte land, gebruikt worden als lunch trommeltje. Je wordt uitgenodigd om hun werk te bewonderen (en te kopen) en vooral om foto’s te maken van hun kinderen. Leuke stop, gewoon doen zo’n bezoek aan een dorpje, ook al voel je in het begin vaak een indringer.